Metody terapeutyczne
W naszej praktyce używamy takich metod jak:
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Fizjoterapia uroginekologiczna to dziedzina, która odnosi się do wszelakich problemów związanych z układem moczowym oraz rozrodczym. Odpowiednio zaprogramowane działanie, polegające na łączeniu technik manualnych z odpowiednimi ćwiczeniami pozwala pozbyć się takich dolegliwości, jak nietrzymanie moczu, bolesne miesiączki czy też bolesne stosunki.
Nasza fizjoterapeutka uroginekologiczna przyjmuje zarówno w Krakowie, jak i w Bochni.
Czytaj więcej →
Hirudoterapia, czyli leczenie pijawkami, to metoda terapeutyczna, która wykorzystuje właściwości lecznicze pijawek lekarskich. Stosowana w terapii m.in. schorzeń układu krążenia, żylaków, zapaleń stawów, chorób skóry, a także w celu przyspieszenia gojenia się ran pooperacyjnych.
Poznaj masaż Hadado – naturalny sposób na piękną skórę bez ingerencji chirurgicznej! Ujędrnia skórę twarzy, redukuje zmarszczki i bruzdy, poprawia koloryt cery, oraz stymuluje produkcję kolagenu. Działa detoksykująco, niweluje stres i bóle głowy, a także wspiera regenerację skóry. To kompleksowe wsparcie dla zdrowia i urody.
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Czytaj więcej →
Osteopatia
Osteopatia to gałąź medycyny, skupiająca się na przywróceniu homeostazy używając technik manualnych. Jest to nauka, na którą składa się dokładna, wyczerpująca i weryfikowalna wiedza o strukturach i funkcjach anatomicznych, fizjologicznych, psychologicznych, w tym chemii i fizyki ludzkiego ciała.
Wiele osób słysząc o osteopatii z góry przybiera założenie, iż jest to pewnego rodzaju znachorstwo czy też szarlataneria. Nic bardziej mylnego! Osteopatia to pełnoprawna gałąź medycyny, która swoje działanie opiera na prawach działania organizmu.
Osteopatia Bochnia, Kraków – specjalistów tej dziedziny w swoim mieście znajdziesz u nas!
Jak wygląda praca osteopaty?
Diagnostyka osteopatyczna, poza dokładnym wywiadem oraz badaniem funkcjonalnym, opiera się w dużej mierze na dokładnej palpacji, czyli badaniu manualnym ciała. Terapeuta badając obszar objęty dolegliwością stara się odpowiedzieć na pytanie, co zaburzyło możliwości ciała do samoleczenia oraz jak umożliwić organizmowi powrót do zdrowia.
Przyczyny dysfunkcji są przez osteopatę rozpatrywane wielokierunkowo. Badany jest możliwy wpływ układu krwionośnego, nerwowego, limfatycznego, narządów wewnętrznych, układu mięśniowo-powięziowego, kostnego czy też przyczyn psychosomatycznych na powstanie dolegliwości.
W badaniu manualnym terapeuta poszukuje zmian w napięciu, tkliwości, symetrii oraz teksturze tkanek. W połączeniu z wywiadem oraz informacjami uzyskanymi w trakcie wywiadu pozwala to na określenie przyczyn występowania dolegliwości.
Na czym polega osteopatia? Zasady osteopatii
Medycyna osteopatyczna opiera się na trzech głównych zasadach:
- organizm stanowi jedność,
- struktura oraz funkcja ciała są od siebie wzajemnie zależne,
- organizm posiada mechanizmy umożliwiające samoleczenie oraz autoregulację.
Sam Still o osteopatii mówił w następujący sposób: „[…] jest to nauka, na którą składa się dokładna, wyczerpująca i weryfikowalna wiedza o strukturach i funkcjach anatomicznych, fizjologicznych, psychologicznych, w tym chemii i fizyki ludzkiego ciała.”
Jak wygląda terapia osteopatyczna? Jak pracuje osteopata?
Terapia osteopatyczna polega na użyciu różnego rodzaju bodźców manualnych w celu wywołania zmian w tkance, która uczestniczy w tworzeniu dysfunkcji. Nie istnieje jedna, charakterystyczna technika dla osteopatii: jest to sposób wykorzystania różnorakich metod w celu poprowadzenia organizmu do zdrowia. Osteopaci w swojej pracy często wykorzystują:
- terapię manualną
- terapię wisceralną
- terapię cranio-sacralną
- techniki manipulacyjne
- techniki BLT
- techniki napięcia-przeciwnapięcia
- techniki energii mięśniowej
Każdy osteopata może korzystać również z wielu innych technik czy też podejść terapeutycznych, czyni to jednak zawsze w założeniu, iż terapia ma jedynie umożliwić organizmowi powrót do zdolności samoleczenia.
Przyczyny dysfunkcji są przez osteopatę rozpatrywane wielokierunkowo. Badany jest możliwy wpływ układu krwionośnego, nerwowego, limfatycznego, narządów wewnętrznych, układu mięśniowo-powięziowego, kostnego czy też przyczyn psychosomatycznych na powstanie dolegliwości.
W badaniu manualnym terapeuta poszukuje zmian w napięciu, tkliwości, symetrii oraz teksturze tkanek. W połączeniu z wywiadem oraz informacjami uzyskanymi w trakcie wywiadu pozwala to na określenie przyczyn występowania dolegliwości.
W czym pomaga osteopatia? Co leczy osteopatia?
Osteopatia jako gałąź medycyny wspomagająca działanie niemal każdego układu ciała, z powodzeniem wykorzystana być może w leczeniu bądź wspomaganiu leczenia wielu dolegliwości oraz chorób organizmu.
Do najczęstszych dolegliwości leczonych przez osteopatów należą:
- bóle kręgosłupa
- dyskopatie
- bóle stawów obwodowych
- bóle oraz kontuzje mięśniowo-powięziowe
- dolegliwości trzewne m.in.: zgagi, refluksy, bolesne miesiączki, zaparcia, wzdęcia
- wady postawy: skoliozy, koślawe kolana
- dolegliwości niemowlęce
- dolegliwości ginekologiczne
- niektóre zaburzenia hormonalne
- dolegliwości psychosomatyczne
- wspomaganie leczenia chorób reumatycznych, metabolicznych oraz zakaźnych
Warto wspomnieć, iż medycyna osteopatyczne nie wyklucza, lecz wręcz integruje ze sobą medycynę akademicką. Często dobra współpraca pomiędzy osteopataą a lekarzem prowadzącym potrafi przynieść nieporównywalnie lepsze wyniki, niż samo leczenie farmakologiczne czy też operacyjne.
Manipulacja Powięzi
Manipulacja Powięzi (FM) to jedna ze skuteczniejszych oraz prężniej rozwijających się metod manualnego leczenia różnorakich dolegliwości. Za jej pomocą można nie tylko z powodzeniem rozwiązywać problemy bólowe, ale również, dzięki podejściu FMID – (Fascial Manipulation for internal dysfunction; Manipulacja Powięzi w leczeniu dysfunkcji wewnętrznych) radzić sobie z wieloma dysfunkcjami narządów wewnętrznych
Metoda FM jest zatem potężnym narzędziem, które terapeuta może wykorzystać w leczeniu pacjentów z szerokim spektrum dolegliwości. Na czym polega działanie manipulacji powięzi?
Manipulacja powięzi Bochnia, Kraków – tym aspektem zajmuje się nasz osteopata Dominik Tabor.
Czym jest powięź?
Powięź jest rodzajem tkanki łącznej. Nie zagłębiając się głęboko w jej dokładną budowę, powiedzieć można, iż składa się ona z włókien kolagenowych, elastycznych, substancji podstawowej (umożliwiającej ślizg włókien oraz warstw powięzi między sobą). Rolą powięzi jest m.in.:
- organizacja przestrzenna narządów, mięśni, ścięgien, tworzenie jam oraz przedziałów ciała
- utrzymywanie strukturalnej jedności ciała
- tworzenie szlaków przebiegu nerwów, naczyń krwionośnych i limfatycznych
- tworzenie środowiska do przemian biochemicznych
- tworzenie szlaków komunikacji pomiędzy komórkami
- udział w procesach immunologicznych
- koordynacja aktywności danych grup mięśniowych
Powięź przenika i otacza całe ciało, integrując je ze sobą. Ze względu na mnogość jej funkcji, zaburzenia w jej napięciu mogą wpłynąć na pojawienie się wielu objawów.
W czym może pomóc Manipulacja Powięzi (FM)?
Zakres oddziaływania Manipulacji Powięzi jest bardzo szeroki. Zaliczyć do niego możemy:
- bóle mięśniowe
- bóle stawowe
- stany po urazach, operacjach
- parestezje, drętwienia, mrowienia
- bóle kręgosłupa, dyskopatie
- bóle głowy
- kontuzje sportowe
- problemy wewnętrzne, m.in.: zaparcia, wzdęcia, niektóre zaburzenia hormonalne, bolesne miesiączki, zaburzenia słuchu, wzroku itp.
- obrzęki
Zakres oddziaływania metody jest bardzo szeroki i nie sposób wymienić w tym miejscu wszystkich dysfunkcji, w których z powodzeniem wykorzystuje się FM.
Na czym polega i jak działa Manipulacja Powięzi?
Manipulacja Powięzi opiera się na oddziaływaniu terapeutycznym w określonych punktach na powierzchni powięzi głębokiej oraz powięzi powierzchownej. Punkty zlokalizowane w obrębie powięzi głębokiej nazywane są centrami koordynacji oraz centrami fuzji. Punkty te stanowią miejsce przecięcia wektorów sił wytwarzanych poprzez działanie poszczególnych mięśni. W obrębie powięzi powierzchownej zmian poszukuje się w obrębie tzw. kwadrantów – umownie podzielonych obszarów na powierzchni ciała.
Podstawowym celem manipulacji powięzi jest zlikwidowanie tzw. densyfikacji. Densyfikacja stanowi zagęszczenie w obrębie substancji podstawowej powięzi (kwasu hialuronowego, włókien kolagenowych), prowadzące do zwiększenia sztywności danego punktu.
Densyfikacja jest mechanizmem obronno-ochronnym organizmu. W przypadku sumowania się mikrourazów, przeciążeń, jednorazowego, silnego urazu, nieprawidłowej diety, pracy w ciężkich warunkach środowiska czy stresu ciało zaczyna ochraniać tkanki najbardziej podatne na przeciążenie lub tkanki genetycznie najsłabsze. Zagęszczenie ma na celu wspomóc ciało. Jednak w momencie, gdy skończy się potencjał adaptacyjny organizmu może prowadzić do postępującego podrażnienia receptorów bólowych oraz zmienić biomechanikę (czy też aktywność mięśniową) w obrębie stawu, w pobliżu którego znajduje się densyfikacja. Zagęszczenie to może również negatywnie wpływać na funkcje narządów wewnętrznych.
Jak wygląda terapia wg Manipulacji Powięzi?
Wizyta składa się z kilku kroków, na które składają się:
- Wywiad – terapeuta zbiera dokładne informacje na temat obecnych oraz przeszłych dolegliwości, urazów, operacji z przeszłości, charakteru pracy oraz dolegliwości wewnętrznych.
- Określenie hipotezy na temat planu leczenia na podstawie wywiadu.
- Weryfikacja ruchowa – terapeuta wykonuje konkretne testy ruchowe, by określić ograniczenia ruchomości, siły, poziom bólu przy danej czynności ruchowej.
- Weryfikacja palpacyjna – terapeuta wyszukuje densyfikacji w istotnych w przypadku danego pacjenta punktach.
- Leczenie – na podstawie znalezisk z badania palpacyjnego.
Leczenie w przypadku manipulacji punktów powięzi głębokiej opiera się na rozcieraniu tkanki na odpowiedniej głębokości za pomocą opuszków palców, kostek czy też łokcia. W przypadku powięzi powierzchownej mobilizacja przeprowadzana jest nieco płycej, często za pomocą płaskiej części łokcia lub całej dłoni. Manipulacja punktu zazwyczaj jest bolesna, jednakże w trakcie leczenia powinno się odnotować spadek bólu o 50-75%.
W zależności od dysfunkcji, z którą pracuje się u danego pacjenta, efekt możemy obserwować od razu, bądź po kilku dniach od leczenia. Wiąże się to ze zmianami, do których dochodzi w obrębie powięzi. Ze względu na charakter zabiegu, pacjent przez około 2-3 dni po leczeniu może odczuwać bolesność pozabiegową. Leczenie przeprowadza się zazwyczaj raz w tygodniu.
Terapia manualna w koncepcji FRSc
Terapia manualna to ogólnie mówiąc proces leczenia, w którym wykorzystywane są techniki bezpośredniego oddziaływania na tkanki za pomocą dotyku. Szczególną jej formą jest koncepcja Five Regulators System concept, rozwinięta przez lek. Radosława Składowskiego.
Na czym polega terapia manualna?
Podstawą tej terapii jest wydzielenie pięciu układów regulujących ludzki organizm, na bazie których można przydzielić każdego pacjenta oraz jego problem bólowy, z którym się zgłosił. Do regulatorów tych należą:
- regulator piezoaktywny, związany głównie z powięzią
- regulator humoralny, kompartmentowy - związany z przestrzeniami płynowymi ludzkiego organizmu;
- regulator Autonomicznego Układu Nerwowego, związany ze zjawiskami wywodzącymi się z dysfunkcji układu wegetatywnego;
- układ łańcuchów synkinetycznych, stanowiącego powiązane łańcuchy struktur stawowych, trzewnych, nerwowych, mięśniowych oraz powięziowych oddziałujących ze sobą w konkretnych rodzajach aktywności motorycznej
- układ pola morfogenetycznego
Leczenie za pomocą tej metody opiera się na dokładnym zebraniu wywiadu, określeniu deficytów ruchowych pacjenta oraz palpacji, wykonywanej w celu wykrycia zaburzeń tkankowych.
Techniki terapii manualnej
Techniki wykonywane w trakcie leczenia zależą od rodzaju wykrytych zaburzeń. W zależności od wykrytych deficytów terapeuta stosować może:
- techniki mobilizacyjne oraz manipulacyjne stawów obwodowych oraz kręgosłupa
- techniki łącznotkankowe
- techniki wisceralne
- suche igłowanie
- pinoterapię
- suche igłowanie
- hirudoterapię
W czym pomaga terapia manualna?
Terapia manualna w koncepcji FRSc ma szerokie zastosowanie w następujących dolegliwościach:
- bóle mięśniowe
- bóle stawowe
- stany po urazach, operacjach
- parestezje, drętwienia, mrowienia
- rwa kulszowa, udowa
- bóle kręgosłupa, dyskopatie
- bóle głowy
- kontuzje sportowe
- problemy wewnętrzne, m.in.: zaparcia, wzdęcia, niektóre zaburzenia hormonalne, bolesne miesiączki, zaburzenia słuchu, wzroku itp.
- obrzęki
Igłoterapia sucha
Jest to jedna z metod wykorzystywana przez fizjoterapeutów i osteopatów w pracy, polegająca na nakłuwaniu igłami o różnych długościach (w zależności od danego regionu) konkretnie odnalezionych punktów w obrębie tkanek. Na celownikach naszych igieł będą znajdowały się mięśniowo-powięziowe punkty spustowe.
Czym jest punkt spustowy?
Jest to niewielki obszar ludzkiego ciała, który pod wpływem drażnienia mechanicznego powoduje intensywny, tępy ból, który rzutuje w różnych kierunkach. Najczęściej wyczuwalny jest jako zgrubienia lub guzki charakteryzujące się lokalną nadwrażliwością w porównaniu do sąsiednich tkanek.
Poza wyżej wymienionymi mięśniowo-powięziowymi punktami spustowymi istnieją punkty spustowe znajdujące się w więzadłach, kościach, skórze i narządach wewnętrznych. W myśl podejścia do suchego igłowania wg. dr Radosława Składowskiego dodatkowo nakłuwamy i dezaktywujemy punkty spustowe znajdujące się w więzadłach, a także dla działania odruchowego w układzie nerwowym dyski śródstawowe, takie jak: dysk stawu mostkowo-obojczykowego, barkowo obojczykowego i spojenia łonowego.
Najbardziej charakterystyczną reakcją na trafienie punktu spustowego igłą jest „lokalna odpowiedź drżeniowa”, charakteryzująca się, jak sama nazwa wskazuje drżeniem w obrębie określonego pasma włókien mięśniowych danego mięśnia. Biologicznie wiąże się to z pobudzeniem rdzeniowych pól motorycznych, co odruchowo będzie dawało efekt przeciwbólowy oraz obniżenie napięcia mięśniowego.
Kiedy suche igłowanie jest wskazane? W czym pomaga suche igłowanie?
Igłoterapia posiada zastosowanie w bardzo wielu dolegliwościach bólowych. Przykładowe z nich to:
- rwa kulszowa i zespoły konfliktów dyskowo-korzeniowych
- cieśń podbarkowa
- zespół cieśni kanału nadgarstka
- łokieć tenisisty
- łokieć golfisty
- kolano skoczka
- kolano biegacza
- zapalenie rozcięgna podeszwowego i ostroga piętowa
- kręcz szyi
- ból wynikający z napięcia i sztywności tkanki mięśniowo-powięziowej
- zapalenia kaletek
- metatarsalgia Mortona
- stany pourazowe i pozabiegowe w odpowiedniej fazie leczenia
- cysta Bakera
- bóle, zawroty głowy
Reakcje organizmu na suche igłowanie
Zabieg igłoterapii wiąże się z szeregiem reakcji mających wpływ na wiele układów naszego ciała. Najdokładniej przebadane i prawdopodobnie najbardziej istotne to reakcje:
- odruchowe – najbardziej charakterystyczną reakcją na trafienie punktu spustowego igłą jest „lokalna odpowiedź drżeniowa”, charakteryzująca się, jak sama nazwa wskazuje drżeniem w obrębie określonego pasma włókien mięśniowych danego mięśnia. Biologicznie wiąże się to z pobudzeniem rdzeniowych pól motorycznych, co odruchowo będzie dawało efekt przeciwbólowy oraz obniżenie napięcia mięśniowego,
- układu krążenia – powoduje poprawę ukrwienia i utlenienia tkanek, a także w przypadku niedotlenienia tkanki zwiększenie jej metabolizmu glukozy. Stymuluje również tworzenie nowych naczyń włosowatych,
- przeciwbólowe – funkcjonujące głównie dzięki teorii analgezji stymulacyjnej Melzack’a. Jej podstawą jest zmniejszenie odczuwania bólu dzięki stymulacji igłą zmielnizowanych włókien nerwowych A-beta, A-delta oraz włókien C. Dzięki igłoterapii zwiększa się stężenie beta-endorfin, które uwalniając substancję P hamującą przekazywanie impulsów bólowych. Stymulacja igłą powoduje również działanie segmentarne, dzięki któremu można uzyskać zmniejszenie bólu w tkankach o podobnym unerwieniu, co do bodźcowanej tkanki,
- poprawy propriocepcji – udowodnione badaniami porównującymi grupy badawcze pacjentów poddanych rehabilitacji bez i z udziałem igłoterapii. Pacjenci, którym aplikowane igły w procesie rehabilitacji wykazywali się wyraźnie lepszym czuciem głębokim i stabilnością w obrębie stawu skokowego.
Terapia wisceralna
Terapia wisceralna to szczególna dziedzina manualnej pracy z ciałem. Dzięki zastosowaniu odpowiedniego podejścia dzięki jej wykorzystaniu terapeuci są w stanie oddziaływać na wiele dysfunkcji wewnętrznych. Wykorzystuje się tu techniki oddziałujące bezpośrednio na obszar narządu lub techniki pośrednie.
W świecie fizjoterapii oraz osteopatii terapia wisceralna stanowi jeden z fundamentów manualnej pracy z ciałem. Ze względu na swoją specyfikę pozwala niejednokrotnie rozwiązać skomplikowane problemy bólowe, w których nie pomaga klasyczna terapia manualna lub inne podejścia terapeutyczne.
Na czym polega terapia wisceralna?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, warto odwołać się do aspektu ruchomości narządów wewnętrznych. Posiada on dwie składowe – mobilność oraz motylność.
Mobilność jest to ruchomość narządu względem innych trzewi, ściany jamy brzusznej, przepony lub innych struktur. Motorem mobilności może być zmiana pozycji ciała, oddychanie przeponowe, ruchy perystaltyczne czy też akcja serca.
Motylność natomiast wyraża się w spontanicznym ruchu samego narządu. Według niektórych teorii jest ona odzwierciedleniem drogi, jaką dany narząd przebywa w swoim rozwoju embrionalnym. Charakteryzują się małą częstotliwością oraz amplitudą.
Znając te dwa pojęcia, w dużym uproszczeniu można powiedzieć, iż terapia wisceralna ma na celu przywrócenie warunków umożliwiających danemu narządowi (lub grupie narządów) przywrócenie prawidłowej mobilności oraz motylności. Innymi słowy, aby narząd mógł działać prawidłowo, konieczny jest jego prawidłowy ruch.
Poza wyżej wymienionymi mięśniowo-powięziowymi punktami spustowymi istnieją punkty spustowe znajdujące się w więzadłach, kościach, skórze i narządach wewnętrznych. W myśl podejścia do suchego igłowania wg. dr Radosława Składowskiego dodatkowo nakłuwamy i dezaktywujemy punkty spustowe znajdujące się w więzadłach, a także dla działania odruchowego w układzie nerwowym dyski śródstawowe, takie jak: dysk stawu mostkowo-obojczykowego, barkowo obojczykowego i spojenia łonowego.
Najbardziej charakterystyczną reakcją na trafienie punktu spustowego igłą jest „lokalna odpowiedź drżeniowa”, charakteryzująca się, jak sama nazwa wskazuje drżeniem w obrębie określonego pasma włókien mięśniowych danego mięśnia. Biologicznie wiąże się to z pobudzeniem rdzeniowych pól motorycznych, co odruchowo będzie dawało efekt przeciwbólowy oraz obniżenie napięcia mięśniowego.
Skąd biorą się dysfunkcje wisceralne?
Wiemy już, iż dysfunkcja może być spowodowana przez ograniczoną mobilność lub motylność narządu. Do tego zaburzenia może dojść w przypadku:
- zburzenia zaopatrzenia tętniczego
- zaburzenie drenażu żylnego oraz limfatycznego
- ingerencji chirurgicznych oraz zrostów tkankowych
- spadku elastyczności ścian otaczających jamy ciała
- zaburzeń na drodze unerwienia
- nieprawidłowej diety
- kompensacji zaburzeń układu mięśniowo-szkieletowego
- częstych infekcji
Są to jedne z częstszych przyczyn dysfunkcji wisceralnych, pamiętajmy jednak, iż może być ich znacznie więcej.
Jak wygląda terapia wisceralna?
W zależności od podejścia czy też metody, jakiej używa terapeuta, wykorzystywane techniki mogą się znacznie różnić. Mogą być to bardzo delikatne manipulacje, mogą to być techniki pośrednie, sprowadzające okolicę danego narządu do pozycji komfortowej, czy też pośrednie, mające na celu wprowadzenie narządu w obszar ruchu ograniczonego. W innych podejściach będzie się z kolei zwracało uwagę na odtworzenie właściwej elastyczności powłok okrywających okolicę danego narządu.
Bez względu na wykorzystywane podejście, pamiętać trzeba o jednej, ważnej zasadzie: terapia wisceralna to jedynie część leczenia, a ciało zawsze należy traktować całościowo! Z racji na różne możliwe przyczyny, leczenie dysfunkcji wewnętrznych musi opierać się na dokładnie zaplanowanym podejściu wynikającym z wywiadu, badania oraz ich właściwej interpretacji przez terapeutę.
W czym pomaga terapia wisceralna?
Terapia wisceralna znajduje zastosowanie w wielu dolegliwościach, takich jak m.in.:
- bolesne miesiączki
- zaparcia
- wzdęcia
- biegunki
- refluks
- zgaga
- zaburzenia trawienia
- niektóre zaburzenia hormonalne
- migreny
- problemy z zatokami
Istnieje jeszcze wiele problemów, z którymi poradzić sobie można używając terapii wisceralnej.
Co istotne wartym zapamiętania jest to, iż ze względu na szczególną rolę w odżywieniu organizmu oraz na istotne powiązania nerwowe, naczyniowe czy też mięśniowo-powięziowe, dysfunkcje wisceralne mogą wywoływać ból w innych regionach ciała. Często spotykanymi dolegliwościami są np. bóle prawego barku w przypadku dysfunkcji wątroby.
Wartym wspomnienia jest to, iż w terapii wisceralnej dysfunkcja = brak możliwości wykonania określonej przez fizjologię organizmu funkcji danego narządu. Stan ten należy odróżnić od patologii, czyli zmian dokonanych w obrębie struktury narządu, czy ot przez proces chorobowy, czy to uszkodzenie mechaniczne. Stan patologii może być jedynie wspomagany przez terapię wisceralną, a głównym prowadzącym leczenie powinien być lekarz.
Pinoterapia
Pinoterapia to główna metoda Medycyny Manualnej wg. dr Radosława Składowskiego. Polega ona na stymulacji powłok ciała za pomocą narzędzi, tzw. pinów oraz KATów. Dodatkowo pomocniczo używana jest bańka chińska oraz pijawki lekarskie.
Podstawy działania pinoterapii opierają się na wydzieleniu pięciu systemów regulujących, które opisaliśmy przy okazji omawiania Terapii Manualnej w koncepcji FRSc.
Techniki terapeutyczne w Pinoterapii:
- KAT przesuwny i stacjonarny – wykonywany katem, najczęściej wzdłuż kręgosłupa, ewentualnie w innych przegrodach międzymięśniowych.
- KAT stacjonarny – wykonywany katem, pod kątem prostym do struktury piezoelektrycznie aktywnej.
- WIR – wykonywany kostką paliczka na szczycie prostownika grzbietu, poprzez zaczepienie się na danej strukturze i szybkim ześlizgnięciu się z niej
- AUT – wykonywany katem poprzecznie do opracowywanej struktury.
- GRASP – wykorzystywany do pracy na tzw. „ośmornicach”, które powstają w związku z zaburzeniami w 3 regulatorze. Polega na chwycie ośmiornicy i jej przełamaniu w zablokowanym kierunku.
- Zwarcie – wykonywany dwoma pinami na punktach piezoelektrycznie czynnych, najczęściej po przeciwnych stronach łańcucha mięśniowo-powięziowego.
- GRAD – polega na szybkim uderzaniu w określony rejon skórny kilkoma pinami jednocześnie lub częścią kłującą kata.
- TASK – polega na szybkich, posuwisto – uderzających ruchach częściami tnącymi katów na danym obszarze skóry.
- Manipulacje i mobilizacje stawowe – wykonywane w celach kalibracji łańcuchów synkinetycznych.
W czym pomaga pinoterapia?
- bóle mięśniowe
- bóle stawowe
- stany po urazach, operacjach
- parestezje, drętwienia, mrowienia
- rwa kulszowa, udowa
- bóle kręgosłupa, dyskopatie
- bóle głowy
- kontuzje sportowe
- problemy wewnętrzne, m.in.: zaparcia, wzdęcia, niektóre zaburzenia hormonalne, bolesne miesiączki, zaburzenia słuchu, wzroku itp.i mobilizacje stawowe – wykonywane w celach kalibracji łańcuchów synkinetycznych.
- obrzęki
Hirudoterapia
Pijawki lekarskie (Hirudo medicinalis) to naturalni sprzymierzeńcy zdrowia, a hirudoterapia to doskonałe rozwiązanie dla pacjentów, którzy szukają alternatywnej metody leczenia. Podczas zabiegu pijawki wprowadzają do krwi substancje lecznicze, takie jak hirudyna, która rozrzedza krew, oraz enzymy przeciwzapalne.
Dlaczego warto wybrać hirudoterapię w Bochni?
Poprawa krążenia krwi – Pijawki działają przeciwzakrzepowo, co poprawia przepływ krwi i zapobiega tworzeniu się zakrzepów. To niezwykle istotne w leczeniu takich schorzeń jak żylaki, zakrzepica czy problemy z krążeniem kończyn dolnych, które często dotykają pacjentów w Bochni.
Redukcja bólu i stanów zapalnych – Hirudoterapia skutecznie łagodzi stany zapalne i ból, dzięki czemu jest pomocna w leczeniu chorób takich jak zapalenie stawów, reumatyzm czy bóle kręgosłupa. Pijawki zmniejszają obrzęki, poprawiają ruchomość stawów i przynoszą ulgę pacjentom.
Szybsze gojenie ran i regeneracja – Enzymy zawarte w ślinie pijawek wspierają procesy regeneracyjne, co przyspiesza gojenie ran, w tym także ran pooperacyjnych. W naszym gabinecie w Bochni hirudoterapia jest coraz częściej wybierana jako metoda wspomagająca gojenie trudno gojących się ran.
Detoksykacja organizmu – Pijawki wspomagają oczyszczanie organizmu z toksyn, co przekłada się na poprawę samopoczucia i większą energię. Pacjenci korzystający z hirudoterapii w Bochni często zauważają wyraźną poprawę kondycji organizmu i lepsze samopoczucie.
Normalizacja ciśnienia krwi – Hirudoterapia wspomaga regulację ciśnienia, co jest szczególnie korzystne dla pacjentów z nadciśnieniem. W Bochni, gdzie wiele osób boryka się z problemami związanymi z ciśnieniem krwi, zabiegi z pijawkami mogą stanowić naturalne wsparcie w leczeniu.
W czym pomaga pinoterapia?
Hirudoterapia w Bochni jest skuteczną metodą leczenia wielu dolegliwości. Zabiegi te pomagają w walce z różnorodnymi schorzeniami, w tym:
- Żylakami, zakrzepicą, problemami z krążeniem,
- Bólami stawów, kręgosłupa, zapaleniem stawów,
- Trudno gojącymi się ranami, stanami zapalnymi,
- Nadciśnieniem, migrenami, przewlekłym zmęczeniem.
Trening medyczny/ kinezyterapia
Jest to jeden z podstawowych aspektów przywracania zdrowia oraz najlepiej dostępny środek terapeutyczny wykorzystywany przez fizjoterapeutów. Trening medyczny, czy też kinezyterapia (leczenie ruchem) stanowi podstawę utrzymania efektów leczenia oraz jest podstawą profilaktyki wielu dolegliwości.
Mówiąc o kinezyterapii, często w głowie tworzy się obraz wykonywania żmudnych oraz nudnych ćwiczeń pod okiem fizjoterapeuty. Nic bardziej mylnego!
W naszej praktyce ruch wykorzystujemy jako integralną część leczenia, do każdego pacjenta starając się dopasować jak najlepszą formę aktywności fizycznej. Oznacza to, iż nie zachęcamy pacjentów do poddawania się jedynie leczeniu biernemu, ale raczej do aktywnego uczestnictwa w procesie terapeutycznym. Istotą w zalecaniu przez nas aktywności ruchowych jest taka ich modyfikacja bądź dodanie nowej, by pacjent wracał szybciej do zdrowia. Czego innego potrzebuje w końcu zaawansowany biegacz, a czego innego pracownik biurowy, spędzający kilkadziesiąt godzin w tygodniu w pozycji siedzącej.
Drenaż limfatyczny
Metoda Fascial Distortion Model powstała w wyniku obserwacji amerykańskiego osteopaty, dr Stephena Typaldosa. Polega ona na wykorzystywaniu technik manualnych przyporządkowanych do określonych typów dysfunkcji.
Cechy charakterystyczne manualnego drenażu limfatycznego (MDL):
- stanowi układ półowalnych łagodnych, rozciągających i przesuwających chwytów, które wpływają przede wszystkim na skórę i tkankę podskórną,
- próg bodźca (siła ucisków) musi być tak niski, aby nie stymulował pracy małych naczyń krwionośnych i aby tym samym nie dochodziło do dodatkowego przekrwienia tkanek
- na bodźce reagować winny jedynie mechanoreceptory skóry, nigdy nocyceptory (bodziec nie powinien boleć),
- należy wybierać maksymalną możliwą rozciągliwość skóry, na maksymalnie dużej powierzchni,
- wybierać manualnie możliwie największych areałów skóry, stymulując angiomotorykę,
- przesuwać możliwie jak największą ilość płynu tkankowego,
- odkształcanie tkanki są w sposób półkolisty.
W manualnym drenażu limfatycznym wyróżniamy następujące techniki, które bazują na czterech podstawowych chwytach Vodder’a, i ich kombinacji:
- stojące koła,
- chwyt skrętny, zwany obrotowym,
- chwyt czerpania.
- chwyt pompowania.
Każdy z tych chwytów rozkłada się na dwie fazy:
- faza przesuwu,
- faza rozluźnienia.
Każdą z tych faz wykonać należy od pięciu do siedmiu razy w jednym miejscu, w rytmie jednosekundowym.
W czym pomaga drenaż limfatyczny?
Manualny drenaż limfatyczny wykorzystuje się przede wszystkim w terapii obrzęków. Sprawdza się również w stanach pourazowych, wspomaganiu odżywienia regionu poddawanego terapii. Istotnym polem zastosowania jest również medycyna estetyczna: terapia antycellulitowa, ujędrnienie i poprawa trofiki skóry.
Masaż tkanek głębokich
Masaż tkanek głębokich (ang. deep tissue massage) określany inaczej, jako masaż głęboki, bądź głęboki masaż łącznotkankowy to taka forma terapii, która ma na celu przywrócenie równowagi w obrębie mięśni i zintegrowanej z nimi powięzi, poprzez znoszenie napięć i restrykcji w układzie mięśniowo-powięziowym. Istotą takiej terapii jest poprawa funkcjonowania narządu ruchu pojmowanego jako całość, nie zaś tylko działanie miejscowe.
Filozofia pracy metodą masażu tkanek głębokich, jak i techniki wykonywane podczas terapii mają za zadanie:
- wyregulować napięcie mięśniowo-powięziowe w organizmie,
- zwiększyć elastyczność tkanek,
- przywrócić większą giętkość i płynność ruchu,
- zlikwidować pojawiające się punkty spustowe,
- poprawić ukrwienie tkanek,
- zwiększyć ruchomość w stawach,
- przywrócić prawidłową, lepszą postawę ciała.
Na czym polega masaż tkanek głębokich?
Różnorodność stosowanych technik pozwala na skuteczną terapię, jednak istotne jest by były one oparte na ergonomicznej pracy fizjoterapeuty. Wskazaniem do wykonania terapii masażem tkanek głębokich są wszelkie zmiany funkcjonalne pojawiające się w obrębie układu mięśniowo-powięziowego. Każda technika musi być użyta w świadomy i celowy sposób – po ocenie funkcjonalnej pacjenta oraz w odpowiedzi na informacje zwrotne napływające z jego ciała. Tak więc, tempo i siła masażu dostosowywana jest każdorazowo podczas wizyty i zależy od napięcia tkanek oraz indywidualnych odczuć pacjenta. W masażu głębokim każdy ruch powinien oddziaływać również na strukturę, a nie powodować samo odżywienie tkanek. Wykorzystuje się do tego różne powierzchnie kończyny górnej takie jak: przedramiona, łokcie, nasady dłoni, pięści, kostki, paliczki czy opuszki palców.
Kinesiotaping
Kinesiotaping jest jedną z nowatorskich metod terapii rozwijającą się na świecie od ponad 40 lat. Koncepcja terapeutyczna opiera się na zastosowaniu specjalnie opracowanego dynamicznego plastra, o charakterystycznych parametrach, zbliżonych do właściwości fizycznych ludzkiej skóry.
Cele kinesiotapingu
- normalizacja funkcji mięśni – poprzez rozluźnianie zbyt napiętych grup mięśniowych, bądź wspomaganie ich pracy w przypadku osłabienia,
- poprawa przepływu krwi i limfy – w wyniku zwiększenia przestrzeni między skórą właściwą a powięzią,
- redukcja bólu – spowodowana zmniejszeniem podrażnienia receptorów nerwowych oraz odciążeniem podskórnych nocyceptorów,
- usprawnienie propriocepcji – poprzez stymulacje mechanoreceptorów, które z kolei powodują aktywacje proprioceptorów,
- wspieranie procesów gojenia się tkanek – w wyniku zwiększenia transportu chłonki i mediatorów zapalnych.
Taśma do kinesiotapingu wykonana jest w 100% z bawełny oraz pokryta hipoalergicznym akrylowym klejem, układającym się w warstwy o sinusoidalnym kształcie.
Plastry naklejane są na papier z napięciem ok. 10-25%, przy czym maksymalna możliwa do osiągnięcia sprężystość sięga 130-140% ich pierwotnej długości.
Taśmy aplikuje się bezpośrednio na osuszoną i nienatłuszczoną skórę (w przypadku gęstego owłosienia występującego na preferowanym obszarze terapeutycznym, zaleca się jego usunięcie).
Zaaplikowany plaster dzięki dobremu przyleganiu do skóry nie ogranicza oraz nie krępuję ruchów. Ponadto jest w pełni wodoodporny, dzięki czemu nie przeszkadza w codziennej higienie oraz uprawianiu sportów wodnych. Dzięki tym właściwościom długość utrzymania aplikacji na skórze wynosi kilka dni (3-5), a nawet tygodni.
Wyróżnia się 6 głównych technik aplikacji:
- Mechaniczną (mechanical correction) – polecaną w celu zwiększenia elastyczności tkanek, do pozycjonowania neutralnego mięśni, stawów i więzadeł; rozciągnięcie plastra 50–75% pierwotnej długości.
- Powięziową (fascia correcion) – używaną w celu zmniejszenia napięcia powięzi; zakładanie plastra po ustaleniu części ciała w maksymalnym rozciągnięciu lub zastosowania ruchów wstrząsania (oscylacji); rozciągnięcie plastra 25–50%.
- Przestrzenną (space correction) – stosowaną na miejsca zmienione procesem zapalnym, obrzękiem oraz na punkty bolesne o lokalizacji miejscowej; rozciągnięcie plastra 25–50%.
- Więzadłowo/ścięgnową (ligament/tendon correction) – w celu stymulacji mechanoreceptorów stosowaną po technice mechanicznej korekcji lub po technikach rozluźniających; rozciągnięcie plastra 25%, 50%, 75% lub 100% w okolicy więzadeł lub nad ścięgnami przy zastosowaniu równocześnie dwóch procedur.
- Funkcjonalną (functional correction) – stosowaną dla wspomagania lub ograniczania zakresu ruchu w stawach; rozciągnięcie plastra 50–75% .
- Limfatyczną (lymphatic correction) – używaną w profilaktyce obrzęków limfatycznych; wymaga bardzo delikatnego rozciągnięcia plastra 0–15%.
Praktyczne zastosowanie tapingu
Kinesiotaping dzięki swojemu mało inwazyjnemu oraz długotrwałemu działaniu, stosowany jest w neurologii, onkologii, ortopedii i traumatologii, pediatrii, położnictwie, a także w celach estetycznych.
Taping stosujemy we wspomaganiu leczenia dolegliwości takich jak:
- Bóle kręgosłupa
- Bóle stawów obwodowych
- Bolesne miesiączkowanie
- Niedowłady po udarach mózgu
- Stany po zwichnięciach i skręceniach stawów
- Przeciwdziałanie rozstępom oraz cellutis
- Uszkodzenia mięśni , więzadeł (naderwania, przeciążenia)
- Obrzęki limfatyczne
- Wady postawy
- Blizny i krwiaki
- Stany pourazowe i pooperacyjne